درباره‌ی «قریب الوقوع» بهرام صادقی.
برای سکوتش که بود/ داشت بعدِ نوشتنی‌هاش تا آمدن مرگش.
به شین د.
بخش دوم
نوشتن مانند آن ماتادور ماهری است که مدام دارد جاخالی می‌دهد و تو آن گاو خشمگینی که یا هوا را می شکافی یا با سر می‌روی توی دیوار چوبی میدان گاوبازی.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر